2/11/11

Seda...



Llovía su vida, frente a sus ojos, espectáculo quieto.
...
Mil veces buscó los ojos de ella y mil veces ella encontró los suyos. Era una especia de triste danza, secreta e impotente.
...
-Debo comunicaros una cosa muy importante, monsieur. Damos todos asco. Somos todos maravillosos, y damos todos asco.
...
-Es un dolor estraño.
En voz baja.
-Morir de nostalgia por algo que no vivirás nunca.
Seda - Alessandro Baricco


Assaboreixo cada paraula, cada frase, cada paràgraf, cada signe.
Em transporto a una època llunyana, o propera, tant se val. Em transporto.
Un neguit, com una mena de centpeus pessigoller, em remou l’esòfag. Emmudeixo.
Fins la darrera paraula, la darrera frase, el darrer paràgraf, el darrer signe.
M'entortolligo. Aferrada. T'oloro. Ets aquí. Sempre ets aquí.

(Avui reto un homenatge a http://www.aencesadellum.blogspot.com/ i el seu saber fer).
;)
estava cuinant...
(continuo perseguint els ovnis...)

1 comentari:

Pilar ha dit...

^0^ M'has fet riure. Ho has brodat!
Gràcies, maca.

Pel que fa a Feliu Ventura, m'agrada que persegueixi els somnis.